Zwoegen en vliegen

Languit op de bank met een dekentje en een kopje thee, nog vol van een bord pasta en met een brede lach op m’n gezicht typ ik dit stukje. Ik ben net weer terug uit Nijmegen van m’n vuurdoop op de Zevenheuvelenloop. Nu snap ik waarom er zoveel animo is voor deze loop en iedereen enthousiast was over het parcours. “Het is echt een PR-parcours”, heb ik regelmatig gehoord de afgelopen week. Ik kon het me niet voorstellen met al die heuvels. Maar ik moet toegeven, jullie hebben gelijk!

Wat een ontzettend leuke wedstrijd zeg. Niet alleen de sfeer was top, de omgeving was een verademing vergeleken met het Amsterdamse Bos en Vondelpark en de heuvels vielen best mee. De eerste 5 km gingen gewoon lekker maar niet speciaal. Door het valse plat was ik bang om te hard te gaan omdat ik niet wist wat nog komen ging en waar ik misschien m’n krachten nog voor moest sparen. En heuvel op was natuurlijk best zwaar, maar ging lang niet zo slecht. Maar heuvel af was ge-wel-dig! Ik heb totaal niet getraind in heuvels en was bang dat ik teveel remmend zou lopen omlaag of dat ik last van m’n knie zou krijgen. Maar ik vloog echt de heuvels af. Althans, zo voelde het. Wat een lekker gevoel zeg, om zo even zo hard te kunnen lopen en in één ruk mensen in te kunnen halen.

Tussen het 5 en 10 km punt ging het lekker dus. Soms wel wat riskante inhaalpogingen, maar zonder misstappen gelukkig. En toen kwam het 10 km punt, waarover ik was ingelicht dat vanaf daar de zwaarste klim zou komen. Nou vond ik de desbetreffende heuvel niet opvallend zwaarder dan de andere heuvels op zich, maar hij was pittig ja. Gelukkig zat ik nog niet door m’n reserves heen dus ging het niet al te traag. De wetenschap dat het de laatste heuvel op zou zijn zorgde voor extra kracht. Over die laatste kilometers naar beneden was ook niet gelogen. Ik wist niet wat ik meemaakte. Het hield niet op en ik kon steeds sneller lopen zonder veel extra moeite. Dat was het moment dat ik officieel fan werd van de 7^^.

Volgens mij heb ik de laatste 3 km nog nooit zo hard gelopen zonder compleet kapot te gaan. Het leek wel alsof ik vleugels had, soms dacht ik dat m’n benen het niet meer konden bijhouden. Hierbij mijn ode aan degene die ooit het parcours heeft bepaald. Als elke wedstrijd zo zou eindigen zou ik er elke dag eentje lopen. Wat een enorme kick krijg je daarvan zeg. En ik finishte in 1’11’’44, net ietsje onder m’n streeftijd. Al ging het wel meteen door m’n hoofd dat ik de eerste  5 km, mn langzaamste stuk, wel wat meer kapot had kunnen gaan. Dus dat neem ik mee voor volgend jaar, want dan ben ik zeker weer van de partij!