Sneeuw, ijs en strand

Het altijd door mij aanbeden zon, zee en strand heb ik de afgelopen weken verruild voor sneeuw, ijs en strand. Alweer bijna twee weken geleden vielen de eerste sneeuwvlokjes. Ik werd wakker op zaterdagochtend, keek uit het raam en trok meteen mijn hardloopschoenen aan.

Lekker lopen over de vers gevallen sneeuw, ook al bleef het die eerste zaterdag nog niet zo goed liggen. Een paar dagen later kon ik wel mijn lol op en liep ik over minstens 5 centimeter sneeuw in het park. Het geeft zo’n fijne demping en alle omgevingsgeluiden lijken meer op de achtergrond. Het zijn de zeldzame momenten dat ik mijn iPodje thuis laat en alleen maar de sneeuw wil horen die onder mijn schoenen kraakt.

De sneeuw en vooral de vorst zette flink door, maar echt koud vond ik het niet. Tot vorige week woensdag de gevoelstemperatuur volgens sommige deskundigen maarliefst min 20 graden was. Dat was duidelijk te merken aan het aantal mensen dat die avond bij de training was. Ongeveer de helft was er wel, maar de trainer was blij verrast met de opkomst omdat in de eerdere groep van die avond maar 1 persoon was komen opdagen. Zonder teveel stilstaan tussendoor was het nog best te doen, alleen de stukken tegen de wind in waren pittig. De koud sloeg na een tijdje op m’n longen en ik voelde de kracht uit mijn lichaam wegebben.

Maar het hoogtepunt van de afgelopen weken sneeuwlopen was gister. Voor mijn werk moest ik naar Vlieland. Naast mijn laptop en aantekeningen had ik alleen mijn hardloopschoenen en –kleren bij me. Ik kwam aan met de middagboot en de zon stond al erg laat. Ik ben direct vanaf de boot naar mijn hotel gesprint (voor zover dat ging over het ijs op de stoep), ingechekt, omkleden en gaan. Ik was eerst achter de oude haven het strand op gelopen. Daarvoor moest ik over een heuvelig, ijzig pad. De hele weg was ik niemand tegen gekomen en het strand lag er verlaten bij.

Ik heb welgeteld 20 minuten van een strandloop kunnen genieten toen ik realiseerde dat het wel heel donker aan het worden was. Ik was iets te koud gekleed, had geen mobiele telefoon bij me en was op een verlaten strand waar zeker tot de middag erna niemand meer zou komen. Ik besloot, helaas, terug te keren maar daarvoor moest ik dus weer over het ijspad. Ineens kreeg ik visioenen dat ik uit zou glijden en met een botbreuk door zou vriezen in de nacht. Zo voorzichtig mogelijk maar toch ook zo snel als ik kon rende ik terug naar de bewoonde wereld. Dan maar de andere kant op door het dorp heen rennen richting de vuurtoren. Ook erg leuk, maar ik kan niet wachten tot ik een paar dagen terug kan naar het eiland, zodat ik met daglicht zo lang als ik wil kan lopen.